STANDARDY OCHRONY MAŁOLETNICH PRZED KRZYWDZENIEM W PARAFII PW. ŚW.KATARZYNY ALEKSANDRYJSKIEJ W GRYBOWIE

 

 Rozdział 1

 

 

Postanowienia i definicje ogólne

 

 

 

Celem Standardów ochrony małoletnich przed krzywdzeniem w Parafii pw. Św. Katarzyny Aleksandryjskiej w Grybowie jest zapewnienie dzieciom i młodzieży harmonijnego rozwoju w Parafii w warunkach poczucia bezpieczeństwa, akceptacji i szacunku.

 

 

Osoba ds. Prewencji, odpowiedzialna za standardy ochrony dzieci i osoba zaufania publicznego:

Ks. Proboszcz Ryszard Sorota, tel. 18-445-02-62,                                                             698-688-363

 

 

Zespół ds. Prewencji:

Pan Stanisław Obrzut

Pani Barbara Machaczek

Pani Marta Wojtarowicz

Pan Paweł Lichoń

 

 

 

 

Objaśnienie terminów

 

·        Osoby, ich role i funkcje w Kościele

 

ksiądz – duchowny chrześcijański posiadający święcenia kapłańskie.

kapłan – osoba, która spełnia w imieniu wspólnoty religijnej funkcje kultowe 

i rytualne.

duchowieństwo, kler – biskupi, księża i diakoni.

osoby konsekrowane – osoby, które w sposób szczególny poświęcają życie Bogu. Łączy je konsekracja, która wiąże się ze złożeniem Bogu ślubów czystości oraz najczęściej również ubóstwa i posłuszeństwa, choć zależy to od formy życia

konsekrowanego. Należą do nich członkowie stowarzyszeń zakonnych oraz świeckie osoby konsekrowane.

osoba świecka – członek Kościoła katolickiego i personel Kościoła inny niż biskupi, księża, diakoni i osoby zakonne.

biskup – biskup lub arcybiskup diecezjalny, ordynariusz ordynariatu i prałat Prałatury Personalnej Kościoła łacińskiego oraz hierarcha Kościołów wschodnich.

proboszcz – mianowany przez biskupa duszpasterz i zarządca parafii. 

personel kościelny – duchowny, osoba zakonna lub inna osoba zatrudniona przez

Kościół na podstawie umowy, podwykonawstwa, dobrowolnie lub nieodpłatnie.

szafarz nadzwyczajny Komunii Świętej – osoba wyznaczona do udzielania Komunii Świętej, gdy zabraknie odpowiedniej liczby szafarzy zwyczajnych.

wolontariusz – osoba, która na rzecz innych osób lub danej grupy społecznej,

dobrowolnie i bezpłatnie świadczy pracę wykraczającą poza związki rodzinno

koleżeńsko-przyjacielskie. Określenie „bezpłatna” nie oznacza „bezinteresowna”, lecz „bez wynagrodzenia materialnego”.

organizator wyjazdu – osoba/podmiot uprawniony do organizacji wyjazdu dzieci – parafie, wspólnoty religijne, szkoły i placówki, przedsiębiorcy podlegający ustawie  o usługach turystycznych, osoby fizyczne, osoby prawne i jednostki nieposiadające osobowości prawnej.

·        Organizacja posługi Kościoła

diecezja – diecezja, archidiecezja, ordynariat lub prałatura personalna Kościoła

łacińskiego i eparchia Kościoła wschodniego.

parafia – określona wspólnota wiernych, utworzona na sposób stały w Kościele

partykularnym, nad którą pasterską pieczę, pod władzą biskupa diecezjalnego,

powierza się proboszczowi jako jej własnemu pasterzowi.

duszpasterstwo, w tym duszpasterstwo parafialne – sytuacja, w której jedna osoba jest odpowiedzialna za dobro drugiej lub za wspólnotę wyznaniową. Obejmuje celebrowanie liturgii, zapewnienie porad i wsparcia duchowego, edukację, poradnictwo, opiekę medyczną i pomoc w potrzebie. Wszelka praca polegająca na nadzorze lub wychowaniu dzieci jest dziełem duszpasterskim.

duszpasterstwo pozaparafialne – duszpasterstwa, wspólnoty, grupy gromadzące młodych ludzi (młodzież licealna, studenci, młodzi dorośli), w tym wolontariaty, wakacyjne spotkania młodych (organizowane przez zakony, zgromadzenia zakonne, wspólnoty), festiwale młodzieżowe, rekolekcje wyjazdowe, wspólnoty różnych stanów, pielgrzymki piesze, pielgrzymki autokarowe, środowiska harcerskie. To dzieła, które mogą działać przy parafiach, ale mają struktury pozaparafialne.

klerykalizm – postawa wobec duchowieństwa/osoby zakonnej charakteryzująca się nadmiernym szacunkiem i przekonaniem o ich wyższości moralnej. Papież Franciszek powiedział, że ma to miejsce, gdy „duchowni czują się lepsi, [i kiedy] są daleko od ludu”. Może być „wspierany przez samych księży lub przez osoby świeckie”.

 

·        Dzieci i osoby bezbronne

dziecko – osoba poniżej 18 roku życia.

małoletni – w rozumieniu polskiego prawa cywilnego osoba, która nie ukończyła 18 lat lub nie zawarła małżeństwa.

nieletni – w rozumieniu prawa karnego osoba, która popełnienia czynu zabronionego nie ukończyła 17 roku życia. w momencie wiek bezwzględnej ochrony – wiek niższy niż wiek zgody. Czynność seksualna  z osobą w wieku ochronnym jest czynem zabronionym (wykorzystaniem seksualnym), a osoba dopuszczająca się jej i lub doprowadzająca do niej podlega odpowiedzialności karnej. W Polsce obecnie wynosi 15 lat. dziecko wykorzystane seksualnie – każde dziecko w wieku bezwzględnej ochrony, jeśli osoba dojrzała seksualnie, czy to przez świadome działanie, czy też przez zaniedbywanie swoich społecznych obowiązków lub obowiązków wynikających ze specyficznej odpowiedzialności za dziecko, dopuszcza się zaangażowania dziecka  w jakąkolwiek aktywność natury seksualnej, której intencją jest zaspokojenie osoby dorosłej (Standing Committee on SexuallyAbusedChildren).

opiekun – osoba sprawująca pieczę nad dzieckiem, uprawniona do reprezentacji dziecka oraz posiadająca władzę prawną do dbania o interesy osobiste i majątkowe innej osoby (rodzic, rodzic zastępczy lub osoba uprawniona przez rodzica).

zgoda opiekuna – zgoda rodziców albo zgoda opiekuna, rodzica zastępczego lub opiekuna tymczasowego. Jednak w przypadku braku porozumienia między rodzicami dziecka należy poinformować rodziców o konieczności rozstrzygnięcia sprawy przez sąd rodzinny (orzeczenie sądu opiekuńczego zastępuje zgodę rodziców).

osoba dorosła bezbronna zgodnie z art. 1 ust. 2 b) VosEstis Lux Mundi – każda

osoba znajdująca się w stanie niepełnosprawności, upośledzeniu fizycznym lub

psychicznym albo pozbawiona wolności osobistej, która w rzeczywistości, nawet

sporadycznie, ogranicza ich zdolność zrozumienia, chęci lub przeciwstawienia się

przestępstwu w inny sposób.

·        Różne formy przemocy

uwikłanie – każda relacja, w której ktoś doświadcza strachu, lęku, poczucia winy,

poczucia krzywdy, frustracji, poniżenia, zniewolenia, zależności, dominacji,

niemożności bycia sobą, nieszczerości, braku autentyczności, przemocy emocjonalnej, fizycznej, seksualnej czy ekonomicznej. 

nadużycie – postępowanie lub czyn niezgodny z przyjętymi normami postępowania, a nadużywać oznacza użyć ponad miarę oraz wykorzystać coś w niewłaściwy sposób  lub w nadmiernym stopniu (SJP).

nadużycie władzy – nadużycie stanowiska, funkcji lub obowiązku w celu wykorzystania innej osoby. Może przybierać różne formy i obejmować sytuacje,  w których dana osoba ma władzę nad inną osobą na mocy swojego związku (np. pracodawca i pracownik, nauczyciel i uczeń, trener i sportowiec, rodzic lub opiekun  i dziecko, duchowny/osoba zakonna i parafianin) i wykorzystuje tę władzę na swoją korzyść.

przemoc duchowa – odwoływanie się do przekonań religijnych i wiary osoby w celu wyrządzenia jej szkody. Może mieć negatywny wpływ na duchowość osoby poszkodowanej, zwłaszcza gdy dopuszcza się jej osoba posiadająca duchowy autorytet i zaufanie w Kościele.

przemoc domowa – jednorazowe lub powtarzające się umyślne działanie lub zaniechanie naruszające prawa lub dobra osobiste osób, w szczególności narażające na niebezpieczeństwo utraty życia lub zdrowia, naruszające godność, nietykalność cielesną, wolność, w tym wolność seksualną, powodujące szkody na ich zdrowiu fizycznym lub psychicznym, a także wywołujące cierpienia i krzywdy moralne u osób dotkniętych przemocą (art. 2 Ustawy o przeciwdziałaniu przemocy w rodzinie).

zaniedbanie (wobec osoby dorosłej) – niezapewnienie przez opiekuna środków niezbędnych do życia osobie, którą się opiekuje. przemoc wobec osób starszych – pojedyncze lub powtarzające się działanie lub brak odpowiedniego działania, mające miejsce w jakimkolwiek związku, w którym oczekuje się zaufania, które powoduje krzywdę lub cierpienie starszej osoby.

przemoc emocjonalna (dorośli) – powszechna forma przemocy mająca miejsce  w bliskich związkach. Przemoc emocjonalna jest definiowana jako molestowanie, które ma miejsce, gdy dana osoba jest poddawana zachowaniom lub działaniom mającym na celu jej kontrolowanie, z zamiarem wyrządzenia jej krzywdy emocjonalnej lub strachu, poprzez manipulację, izolację lub zastraszanie.

bullying – znęcanie, zastraszanie, prześladowanie werbalne, społeczne, a także fizyczne.

gaslighting – przemoc psychiczna polegająca na manipulowania drugą osobą w taki sposób, że ofiara przemocy z czasem przestaje ufać swoim osądom, staje się zdezorientowana, zalękniona i traci zaufanie do swojej pamięci czy percepcji. Jeśli manipulacja jest stosowana stale i metodycznie, może w końcu doprowadzić do tego, że ofiara zacznie kwestionować swoje zdrowie psychiczne. W ten sposób manipulator przejmuje nad nią całkowitą kontrolę.

grooming (wobec dorosłego) – zachowania mające na celu izolację osoby, uczynienie jej zależną, skłonną do zaufania i bardziej podatną na agresywne zachowanie.

seksizm – uprzedzenie lub dyskryminacja ze względu na płeć.

seksualizacja– proces, w wyniku którego wartościowanie drugiej osoby oraz siebie samego/ siebie samej dokonywane jest przez pryzmat atrakcyjności seksualnej, uprzedmiotowienie osoby pod względem seksualnym lub narzucanie seksualności  w niewłaściwy sposób (wg Amerykańskiego Towarzystwa Psychologicznego).

cyberprzemoc – wszelka przemoc z użyciem technologii informacyjnych  i komunikacyjnych – komunikatorów, czatów, stron internetowych, mediów społecznościowych, blogów, SMS-ów, MMS-ów. Może mieć formę wulgarnych wiadomości, obraźliwych komentarzy (hejt, trolling), rozpowszechniania zdjęć ukazujących dziecko w niekorzystnym świetle, zastraszania, śledzenia (cyberstalking), ujawniania tajemnic (outing) itp.

·        Wsparcie

Niebieska Linia – https://www.niebieskalinia.info/ procedura „Niebieskie Karty” – jest narzędziem, którego głównym celem jest zapewnienie bezpieczeństwa osobie doznającej przemocy domowej, obejmuje też współpracę przedstawicieli różnych instytucji i podmiotów, które są zobowiązane do reagowania w przypadku uzyskania informacji o wystąpieniu przemocy domowej.

 

·        Przestępstwa motywowane seksualnie

Przestępstwokanoniczne wykorzystywania seksualnego – kanoniczne przestępstwa wykorzystywania seksualnego popełniane przez duchownych lub osoby konsekrowane, którymi są: zmuszanie kogoś, za pomocą przemocy, groźby lub nadużycia władzy, do wykonywania lub poddawania się czynnościom seksualnym; wykonywanie czynności seksualnych z dzieckiem lub osobą bezbronną; produkcję, wystawianie, posiadanie lub dystrybucję, w tym drogą elektroniczną, pornografii  z udziałem dzieci, a także werbowanie lub nakłanianie dziecka lub osoby bezbronnej do udziału w tworzeniu pornografii popełnione przez duchownych lub osoby zakonne, o których mowa w artykule 1 §1 a) VosEstis Lux Mundi.

przestępstwa przeciwko wolności seksualnej i obyczajności (art. 197-205 k.k.) – zgwałcenie (art. 197), wykorzystanie seksualne osoby bezradnej lub niepoczytalnej (art. 198), seksualne wykorzystanie zależności (art. 199), seksualne wykorzystanie dziecka (art. 200), uwodzenie dziecka poniżej lat 15 z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego lub sieci telekomunikacyjnej (art. 200a), propagowanie pedofilii (art. 200b), kazirodztwo (art. 201), pornografia (art. 202), zmuszanie do prostytucji (art. 203), czerpanie zysku z cudzego nierządu (art. 204).

Rejestr Sprawców Przestępstw na Tle Seksualnym – rejestr obywateli polskich, którzy dopuścili się przestępstwa z pobudek seksualnych. Składa się z Rejestru publicznego i Rejestru z dostępem ograniczonym. https://arch-bip.ms.gov.pl/pl/rejestry-i-ewidencje/rejestr-sprawcow-przestepstw-na-tle-seksualnym/

·        Osoby dramatu

osoba pokrzywdzona – osoba fizyczna lub prawna, której dobro prawne zostało bezpośrednio naruszone lub zagrożone przez przestępstwo (art. 49 §1 k.p.k.). osoby pokrzywdzone przemocą w rodzinie – osoby najbliższe, inne osoby pozostające w stałym lub przemijającym stosunku zależności od osoby stosującej przemoc (art. 115 §11 Ustawy o przeciwdziałaniu przemocy w rodzinie).

skarżący – każda osoba składająca skargę, która może zawierać zarzut,podejrzenie, obawę lub zgłoszenie naruszenia prawa.

pozwany – osoba, na którą złożono skargę.

oskarżony – osoba, której postawiono zarzuty karne.

przestępca seksualny – osoba, która przyznała się do wykorzystania seksualnego lub której odpowiedzialność za wykorzystanie została orzeczona przez właściwy sąd i/lub procedurę kościelną.

·        Zespół ds. Prewencji i jego praca

osoba odpowiedzialna za standardy ochrony dzieci – osoba wyznaczona przez

przełożonego danego dzieła duszpasterskiego, danej grupy parafialnej, np. ministrantów, sprawująca nadzór nad prawidłowym stosowaniem standardów ochrony dzieci.

osoba zaufana – osoba wyznaczona przez przełożonego danego dzieła duszpasterskiego, ciesząca się zaufaniem i odpowiednio przygotowana, odpowiedzialna za przyjmowanie zgłoszeń o zdarzeniach dotyczących przemocy.

osoba odpowiedzialna za interwencję – zarządca placówki (proboszcz) odpowiedzialny za podejmowanie interwencji w przypadku zaistnienia przemocy.

kompetencje miękkie – umiejętności psychospołeczne, np. komunikatywność, asertywność.

konflikt interesów – sytuacja (postrzegana lub rzeczywista), w której powstaje konflikt pomiędzy obowiązkami służbowymi danej osoby a jej prywatnymi interesami, który może mieć wpływ na wykonywanie tych obowiązków. Taki konflikt zazwyczaj wiąże się z przeciwstawnymi zasadami lub niezgodnymi życzeniami lub potrzebami  i może wystąpić, gdy osoba pełni wiele ról.

lojalność środowiskowa – silna lojalność wobec danego środowiska, grupy ludzi, wspólnoty, instytucji, przełożonego itp., która może przyjmować formy pozytywne, np. dochowanie tajemnicy, lub negatywne, np. niereagowanie bądź zaprzeczanie przemocy.

dane osobowe – wszelkie informacje dotyczące zidentyfikowanej lub możliwej do zidentyfikowania żyjącej osoby fizycznej, a także poszczególne informacje, które  w połączeniu ze sobą mogą prowadzić do zidentyfikowania tożsamości danej osoby.

Przykładowe dane osobowe: imię i nazwisko, adres zamieszkania, adres e-mail  z imieniem i nazwiskiem, numer dowodu tożsamości, dane o lokalizacji, adres IP, dane przechowywane przez szpital lub lekarza, które mogą jednoznacznie wskazywać tożsamość danej osoby.

wniosek o wgląd w sytuację rodziny – pismo może zostać złożone przez każdą osobę fizyczną i prawną, która chce, aby sąd zbadał aktualną sytuację rodzinną. Wniosek nie podlega żadnej opłacie sądowej, może być złożony w każdej chwili i w przypadku jego odrzucenia przez sąd nie rodzi żadnych negatywnych konsekwencji wobec wnioskodawcy.

·        Formy przemocy wobec dziecka

przemoc wobec dzieci – wszelkie formy złego traktowania fizycznego i/lub emocjonalnego, wykorzystywania seksualnego, zaniedbania lub niedbałego

traktowania, wyzysku komercyjnego lub innego, skutkujące rzeczywistą lub potencjalną szkodą dla zdrowia, przetrwania, rozwoju lub godności dziecka  w kontekście relacji odpowiedzialności, zaufania lub siły. Dzieli się powszechnie na pięć podtypów: przemoc fizyczna, znęcanie się emocjonalne/psychiczne, zaniedbanie, narażenie na przemoc w rodzinie, wykorzystywanie seksualne. W kontekście Kościoła katolickiego ważne jest także uznanie przemocy duchowej za dodatkowy podtyp przemocy.

·        przemoc fizyczna to przemoc, w wyniku której dziecko doznaje fizycznej krzywdy lub jest nią potencjalnie zagrożone. Krzywda ta następuje w wyniku  działania bądź zaniechania działania ze strony rodzica lub innej osoby odpowiedzialnej za dziecko, lub której dziecko ufa, bądź która ma nad nim władzę. Przemoc fizyczna wobec dziecka może być czynnością powtarzalną lub jednorazową.

·        przemoc psychiczna i emocjonalna to przewlekła, niefizyczna, szkodliwa interakcja wobec dziecka, obejmująca zarówno działania, jak i zaliczamy do niej m.in. niedostępność emocjonalną, zaniedbywanie emocjonalne, relację  z dzieckiem opartą na wrogości, obwinianiu, oczernianiu, odrzucaniu, nieodpowiednie rozwojowo lub niekonsekwentne interakcje z dzieckiem, niedostrzeganie lub nieuznawanie indywidualności dziecka i jego granic psychicznych.

·        zaniedbywanie dziecka to chroniczne lub incydentalne niezaspokajanie jego podstawowych potrzeb fizycznych/psychicznych i/lub nierespektowanie jego podstawowych praw, powodujące zaburzenia jego zdrowia i/lub trudności  w rozwoju. Do zaniedbywania dochodzi w relacji dziecka z osobą, która jest zobowiązana do opieki, wychowania, troski i ochrony dziecka.

·        narażenie na przemoc w rodzinie – forma psychicznego znęcania się nad dzieckiem, w której dziecko jest obecne – słyszy lub widzi – gdy inny członek rodziny doświadcza przemocy fizycznej, psychicznej lub seksualnej albo widzi szkody wyrządzone osobom lub mieniu w wyniku agresywnego zachowania członka rodziny.

·        wykorzystywanie seksualne dziecka – wykorzystanie seksualne dziecka to włączanie dziecka w aktywność seksualną, której nie jest ono w stanie w pełni zrozumieć i udzielić na nią świadomej zgody i/lub na którą nie jest dojrzałe rozwojowo i nie może zgodzić się w ważny prawnie sposób i/lub która jest niezgodna z normami prawnymi lub obyczajowymi danego społeczeństwa.  Z wykorzystaniem seksualnym mamy do czynienia, gdy taka aktywność wystąpi między dzieckiem a dorosłym lub dzieckiem a innym dzieckiem, jeśli te osoby ze względu na wiek bądź stopień rozwoju pozostają w relacji opieki, zależności, władzy. Celem takiej aktywności jest zaspokojenie potrzeb innej osoby (World Health Organization). Obejmuje zachowania z kontaktem fizycznym (w tym penetracyjne) oraz bez kontaktu fizycznego, może wtedy przybrać formę seksualizacji, robienia zdjęć lub filmów wideo przedstawiających dzieci  o charakterze jednoznacznie seksualnym, zmuszania dzieci do oglądania czynności seksualnych lub wzięcia w nich udziału lub zmuszania dzieci do uprawiania seksu lub angażowania się w czynności seksualne z innymi dziećmi lub dorosłymi. Obejmuje również wyzyskiwanie seksualne dzieci, czyli czerpanie zysku np. z pornografii z udziałem dzieci lub prostytucji dziecięcej. Grooming (wobec dziecka) – zachowania, których celem jest przygotowanie dziecka do wykorzystywania seksualnego. Obejmuje nawiązanie szczególnej relacji z dzieckiem, często również warunkowanie rodziców i innych dorosłych oraz osłabienie ich czujności, aby myśleli, że relacja z dzieckiem jest normalna i pozytywna.

·        przemoc rówieśnicza (agresja rówieśnicza, bullying) – występuje, gdy dziecko doświadcza różnych form przemocy ze strony rówieśników, bezpośrednio lub  z użyciem technologii komunikacyjnych. Ma miejsce wtedy, gdy działanie ma na celu wyrządzenie komuś przykrości lub krzywdy (intencjonalność), ma charakter systematyczny (powtarzalność), a ofiara jest słabsza od sprawcy bądź grupy sprawców. Obejmuje przemoc werbalną (np. przezywanie, dogadywanie, ośmieszanie), relacyjną (np. wykluczenie z grupy, ignorowanie, nastawianie innych przeciwko osobie), fizyczną (np. pobicie, kopanie, popychanie, szarpanie), materialną (np. kradzież, niszczenie przedmiotów) oraz elektroniczną (złośliwy SMS lub e-mail, wpis w mediach społecznościowych, umieszczanie  w Internecie zdjęć lub filmów ośmieszających ofiarę), a także przemoc podczas randki ze strony chłopaka/dziewczyny.

 

 

Rozdział 2

 

Poszczególne standardy

 

STANDARD 1

 

STWORZENIE I ZACHOWANIE BEZPIECZNEGO ŚRODOWISKA

W PARAFII

·        W parafii Św. Katarzyny Aleksandryjskiej w Grybowie został opracowany i wprowadzony w życie wewnętrzny dokument, w którym zawarta jest polityka ochrony przebywających tam dzieci i osób dorosłych zgodnie z obowiązującymi standardami wyznaczonymi zarówno przez dokumenty państwowe (Ustawę  o zmianie ustawy Kodeks rodzinny i opiekuńczy oraz innych ustaw z dn. 28 lipca 2023 r. – dw „Ustawa Kamilka”), jak i wskazania wynikające  z Wytycznych Kościoła Katolickiego w Polsce.

·        W przygotowaniu wewnętrznego dokumentu uczestniczą zaangażowani świeccy, a także dzieci.

·        W parafii działa Zespół Prewencji oraz wyznaczona jest osoba zaufania.

·        Polityka ochrony dotyczy szczegółowych zasad bezpieczeństwa i sposobów ochrony przebywających tam dzieci i bezbronnych dorosłych, czyli:

·        rekrutacji personelu i osób zaangażowanych duszpastersko w parafii;

·        bezpiecznych relacji pomiędzy dorosłymi zatrudnionymi i pomagającymi duszpastersko w parafii a dziećmi i bezbronnymi dorosłymi;

·        bezpiecznych relacji pomiędzy rówieśnikami;

<!--[if !supportLists

·        zasady ochrony wizerunku i danych osobowych;

·        sposobu reagowania w parafii na przypadki podejrzenia, że dziecko doświadcza przemocy fizycznej, psychicznej czy seksualnej i zasad prowadzenia rejestru interwencji;

·        pomocy osobom pokrzywdzonym.

·        Standardy ochrony są dostępne w parafii i podane do publicznej wiadomości (na stronie internetowej oraz wywieszone np. w gablocie parafialnej).

·         

STANDARD 2

 

WERYFIKACJA, DELEGOWANIE I EDUKACJA KAPŁANÓW, OSÓB

KONSEKROWANYCH I ŚWIECKICH PRACUJĄCYCH Z DZIEĆMI

I Z OSOBAMI BEZBRONNYMI W PARAFII

 

1. Obowiązki proboszcza

üDo obowiązków proboszcza należy wdrażanie w życie standardów ochrony przed przemocą.

üZa niezastosowanie się do standardów odpowiedzialność personalnie ponosi proboszcz parafii, również wobec prawa.

ükażdej osobie zaangażowanej w parafii i mającej kontakt z dziećmi  w obszarze związanym z wychowaniem, edukacją, wypoczynkiem, leczeniem, świadczeniem porad psychologicznych, rozwojem duchowym, uprawianiem sportu lub realizacją innych zainteresowań przez dzieci, lub z opieką nad dziećmi proboszcz uzyskuje dane z Rejestru Sprawców Przestępstw na Tle Seksualnym (https://arch-bip. gov.pl/pl/rejestry-i-ewidencje/rejestr-sprawcowprzestepstw-na-tle-seksual-nym/). Nawet w przypadku osób mających krótkotrwały kontakt z dzieci na terenie parafii uzyskanie takiej informacji jest zalecane, chociaż nie stanowi to obowiązku prawnego. W takim przypadku należy jednak najpierw uzyskać zgodę osoby objętej takim sprawdzeniem.

üDodatkowo, przed nawiązaniem stosunku pracy lub przed dopuszczeniem osoby do działalności (np. wolontariackiej) związanej z wychowaniem, edukacją, wypoczynkiem, świadczeniem porad psychologicznych, rozwojem duchowym, uprawianiem sportu lub realizacją innych zainteresowań przez dzieci, lub  z opieką nad nimi proboszcz ma obowiązek uzyskania od tej osoby informacji  z Krajowego Rejestru Karnego w zakresie przestępstw określonych w XIX k.k. (przestępstwa przeciwko życiu i zdrowiu) i XXV k.k. (przestępstwa przeciwko wolności seksualnej i obyczajowości) oraz w zakresie art. 189a k.k. (handel ludźmi), art. 207 k.k. (znęcanie się nad osobą najbliższą lub pozostającą  w stosunku zależności) oraz przestępstw z ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii.

üJeśli parafia zatrudnia firmy z zewnątrz lub udostępnia im pomieszczenia, właściciel firmy musi przedstawić proboszczowi oświadczenie o sprawdzeniu swoich pracowników, którzy wejdą na teren parafii i będą mogli mieć kontakt  z dziećmi, w Rejestrze Sprawców Przestępstw na Tle Seksualnym.

üProboszcz parafii powołuje osobę lub Zespół ds. Prewencji (należy do niego również dw. osoba zaufana). Wskazane jest, aby były to cieszące się zaufaniem osoby świeckie, odpowiednio przeszkolone i kompetentne, które będą wiedziały, jakie działania w danej sytuacji są stosowne i konieczne. Osoby te ściśle współpracują z proboszczem miejsca, który personalnie ponosi odpowiedzialność za wdrażanie i przestrzeganie standardów oraz za działania interwencyjne. Współpracują również z osobami odpowiedzialnymi  w diecezji/zgromadzeniu za prewencję, jak również z delegatem/delegatką ds. ochrony dzieci i młodzieży. Nie mogą być to osoby uwikłane w lojalność środowiskową lub w konflikt interesów. Odpowiadają za wprowadzenie standardów oraz uczestniczą w szkoleniach zgodnie z zasadami wskazanymi przez diecezję, do której parafia należy (każda parafialna grupa duszpasterska może mieć wyznaczoną do tego celu konkretną osobę).

üProboszcz parafii powołuje osobę (lub osoby) zaufaną, do której należy przyjmowanie zgłoszeń dotyczących nierespektowania standardów. Osoba zaufana nie może na własną rękę podejmować działań służących wyjaśnieniu podejrzeń i zarzutów lub weryfikacji zgłaszanych faktów. Obowiązuje ją zasada poufności. Powinna to być osoba faktycznie budząca zaufanie, posiadająca dw. kompetencje miękkie, predysponujące ją do kontaktu z osobami skrzywdzonymi.

üOsobą odpowiedzialną bezpośrednio za interwencję w przypadku zaistnienia przemocy jest zarządca placówki, w tym wypadku proboszcz parafii. Powinien czynić to we współpracy z wymienionymi wyżej kompetentnymi osobami.

üWszelka działalność dotycząca ochrony oraz interwencji i pomocy musi być dokumentowana. Wpisów w rejestrze zdarzeń dokonują osoby bezpośrednio zaangażowane w daną aktywność, ale za bezpieczne przechowywanie notatek odpowiedzialny jest proboszcz. Rejestr prowadzi się zgodnie z zasadami ochrony danych wrażliwych.

2. Obowiązki duszpasterzy dzieci

Duszpasterze dzieci powinni:

ü czuwać nad własną dojrzałością emocjonalną, psychiczną, duchową;

üstarać się o dobór żywo wierzących, rzetelnych, zweryfikowanych i odpowiednio przeszkolonych osób do pełnienia funkcji animatorów, wychowawców itd.;

üwspierać dzieci w ich rozwoju ku dojrzałości;

üdbać o respektowanie zasad kultury (wobec dzieci i między nimi);

üczuwać nad równym traktowaniem wszystkich dzieci, z uwzględnieniem ich szczególnych potrzeb i osobistych uwarunkowań;

üdbać o przestrzeganie prawa do nienaruszalności cielesnej i prywatności;

üorganizować działania duszpasterskie w miejscach bezpiecznych;

üutrzymywać możliwie żywy i transparentny kontakt z rodzicami dzieci;

üdbać o przestrzeganie zasad prywatności i ochrony wizerunku oraz danych osobowych dzieci.

 

STANDARD 3

 

SPOSÓB REAGOWANIA NA OSKARŻENIA LUB NIEWŁAŚCIWE

ZACHOWANIA

 

ØW przypadkach przemocy fizycznej bądź seksualnej, gdy sprawcą jest osoba dorosła lub dziecko, należy zgłosić ten fakt zgodnie z prawem do organów ścigania lub/ oraz do delegata właściwej instytucji kościelnej.

ØGdy sprawa dotyczy niewłaściwego zachowania osób świeckich zatrudnionych w parafii bądź wolontariuszy, sprawę należy zbadać i podjąć adekwatne kroki w zależności od tego, czego dotyczyło to zachowanie. Każdorazowo należy podjąć z tą osobą rozmowę i jeśli zajdzie taka potrzeba, to okresowo lub stale wycofać ją z pracy duszpasterskiej. 

ØJeśli niewłaściwe zachowanie dotyczy dziecka, należy o tym zawiadomić jego rodziców i wraz z nimi podjąć odpowiednie działania.

ØJeśli sprawa dotyczy niewłaściwych zachowań dzieci wobec siebie nawzajem, należy niezwłocznie zawiadomić rodziców dzieci i wraz z nimi podjąć odpowiednie działania.

ØOsoba odpowiedzialna za przyjmowanie zgłoszeń współpracuje z proboszczem  i delegatem diecezjalnym i/lub zakonnym.

ØKażda informacja o niewłaściwym zachowaniu powinna być traktowana poważnie, gdyż jest działaniem prewencyjnym.

ØJeśli jakakolwiek osoba dorosła zaangażowana w pracę duszpasterską w parafii dowie się od dziecka, że doświadcza ono przemocy, automatycznie ma obowiązek zastosowania się do 304 k.p.k. mówiącego o tym, że każdy, kto dowie się o popełnieniu przestępstwa ściganego z urzędu, ma społeczny obowiązek zawiadomić o tym prokuratora lub policję.

 

STANDARD 4

ZAPEWNIENIE OPIEKI I WSPARCIA OSOBOM SKRZYWDZONYM

 

vKażda osoba, która mówi o doświadczanej przez siebie krzywdzie, winna zostać przyjęta z szacunkiem i uważnie wysłuchana.

vOsoba skrzywdzona powinna otrzymać informację o możliwych formach pomocy, z której może skorzystać na terenie parafii lub poza nią.

vW sytuacji, gdy osoba wskazana jako sprawca jest kapłanem lub inną osobą zaangażowaną w parafii, należy jak najszybciej zapewnić bezpieczeństwo osobie skrzywdzonej (np. przez niedopuszczanie do niej osoby wskazanej lub podejrzanej o krzywdę). Następnie należy jej udzielić pomocy, jakiej potrzebuje. Osoby poszkodowane nie powinny być obarczane kosztami udzielanej im pomocy.

vTroska duszpasterska wobec osoby skrzywdzonej i jej bliskich polega przede wszystkim na życzliwym wysłuchaniu i pomocy w odbudowaniu jej więzi  z Bogiem i zaufania do Kościoła. Organizowana jest w porozumieniu  z diecezjalnym duszpasterzem pomocy duchowej osobom skrzywdzonym.

vJeśli osoba skrzywdzona należała do jakiejś grupy parafialnej, również inni uczestnicy tej grupy powinni otrzymać pomoc duszpasterską i ewentualnie psychologiczną. 

vJeśli osobą skrzywdzoną jest dziecko, pomoc powinna otrzymać również jego rodzina

vParafianie powinni być we właściwy sposób poinformowani o tym, co się wydarzyło, oraz otrzymać stosowną pomoc. Należy przy tym zachować zasadę ochrony dobrego imienia osoby skrzywdzonej.

vJeśli zgłoszenie dotyczy przestępstwa określonego w prawie karnym i/lub kanonicznym, osoba przyjmująca zgłoszenie postępuje zgodnie z procedurami zawartymi w Wytycznych KEP.

vJeśli zgłoszenie dotyczy innej krzywdy czy niewłaściwego zachowania, osoba zgłaszająca otrzymuje informację o podjętych w sprawie krokach.

vWszelkie działania i uzyskane informacje objęte są zasadą poufności, ale osoby skrzywdzonej nie wolno zobowiązywać do zachowania tajemnicy.

 

STANDARD 5

 

SPOSÓB POSTĘPOWANIA Z OSKARŻONYMI O WYKORZYSTANIE

SEKSUALNE I PRZEMOC

 

 Do parafii mogą należeć osoby, które są oskarżone o różne przestępstwa bądź

mają wyrok w zawieszeniu, lub też wróciły do środowiska po odbytym wyroku.

Nie powinny one pracować z dziećmi, natomiast powinny zostać objęte pomocą

duszpasterską.

 W sytuacji, gdy oskarżonym jest dziecko, należy współpracować z jego

rodzicami lub opiekunami prawnymi w takim zakresie, w jakim jest to możliwe 

i potrzebne. Ich również dobrze jest otoczyć opieką duszpasterską.

 W sytuacji, gdy osobą oskarżoną jest kapłan lub osoba konsekrowana, należy

zastosować się do wskazań uzyskanych od biskupa miejsca lub przełożonych.

Wobec takiej osoby powzięte zostają kroki przewidziane przez Wytyczne KEP.

 Gdy osobą oskarżoną jest świecki pracownik lub wolontariusz parafialny, należy odsunąć taką osobę od podejmowanej pracy na czas wyjaśnienia sprawy lub do czasu decyzji prokuratury oraz objąć ją opieką duszpasterską.

 W procesie wyjaśniania sprawy oraz w podawaniu informacji należy również

zadbać o zachowanie ochrony dobrego imienia domniemanego sprawcy.

 W przypadku zaistnienia fałszywego oskarżenia, jeśli zarzuty nie zostaną

potwierdzone, a oskarżenie znane było osobom postronnym, należy przekazać

im informację o niewinności oskarżonego w formie komunikatu biskupa miejsca

lub delegata.

 

STANDARD 6

 

ZASADY CHRONIĄCE W OBSZARZE PARAFIALNYM

 

6.1.  Zasady chroniące dotyczące dzieci (granice zachowań) Dzieckiem jest osoba, która nie ukończyła 18. roku życia. Dziecko, rozwijając się, konstytuuje siebie jako osobę. Potrzebuje do tego opieki, troski, serdeczności, kształcenia i wychowania. Dzieje się to w rodzinie, ale również poprzez relacje  z autorytetami oraz wartościami przekazywanymi w środowisku rówieśniczym  i wychowawczym. Wszelkie oddziaływanie wychowawcze zawsze musi się dokonywać z poszanowaniem woli rodziców bądź prawnych opiekunów.

Wprawdzie niemożliwe jest stworzenie wyczerpującej listy zachowań niepożądanych, ani też wskazanie precyzyjnych granic wszystkich zachowań, należy jednak kierować się poniższymi wskazówkami oraz roztropnością i wrażliwością ewangeliczną. Zasady te dotyczą nie tylko relacji dorosły – dziecko, ale również relacji pomiędzy dziećmi.

Zasady chroniące w kontakcie bezpośrednim

 Wszystkie spotkania z dziećmi na terenie parafii powinny być organizowane 

w miejscach oficjalnych, ogólnodostępnych i do tego przygotowanych.

 Nie można przebywać z dzieckiem sam na sam w warunkach odizolowanych.

Jeżeli dobro dziecka wymaga indywidualnego spotkania, nie może się ono

odbywać w sekrecie (zalecane powiadomienie rodziców lub przełożonego) i w

warunkach odizolowanych. Osoba przeprowadzająca spotkanie powinna

zatroszczyć się o transparentność (np. przeszklone lub uchylone drzwi

pomieszczenia, które nie mogą być zamknięte na klucz, obecność innych osób 

w bezpośrednim pobliżu, powiadomienie innych osób o spotkaniu ).

Indywidualnych spotkań z dziećmi nie wolno w nieroztropny sposób mnożyć ani

przedłużać. Spotkania takie nie powinny odbywać się w późnych godzinach

wieczornych (po godz. 20.00 lub nocą).

 Dzieci nie mogą przebywać w parafialnych pomieszczeniach mieszkalnych bez

opieki rodzica lub opiekuna prawnego. Nie powinny też towarzyszyć

duszpasterzom w miejscach lub w sprawach niezwiązanych ze sprawowaniem

posługi lub formacją. 

 Dzieci powinny zawsze pozostawać pod opieką osoby dorosłej. Podczas

pełnienia funkcji wychowawczych opiekunowie nie mogą pozostawać pod

wpływem alkoholu lub substancji psychoaktywnych ani przyjmować ich 

w obecności dzieci.

 Dzieci na terenie parafii nie mogą przebywać pod wyłączną opieką innego

dziecka, chyba że inaczej stanowią regulaminy religijnych ruchów

duszpasterstwa pozaparafialnego, Ruchu Światło-Życie, KSM, w tym wypadku

stosuje się standardy opracowane przez te grupy. Osoby te powinny być

odpowiednio uformowane, przygotowane i pełnić posługę pod okiem dorosłych.

 Jeśli spotkania formacyjne, przygotowanie do bierzmowania, odbywają się 

w domach wybranych rodzin, również muszą być przeprowadzane w grupie,

nigdy indywidualnie.

 Zakazuje się przewożenia dzieci prywatnymi samochodami, zwłaszcza 

w pojedynkę, bez wiedzy i wyraźnej zgody rodziców lub opiekunów prawnych.

 Niestosowne jest skracanie dystansu przez przechodzenie na „ty” osoby dorosłej z dzieckiem.

 W prywatne życie dziecka wolno ingerować tylko w takim wymiarze, w jakim

wymaga tego konkretny problem.

 W przypadku konieczności podjęcia rozmów na temat seksualności należy

wykazać się delikatnością i roztropnie rozeznać, czy takiej rozmowy nie

powinien przeprowadzić specjalista.

 W obecności dzieci nie wolno wypowiadać treści i żartów o podtekście

seksualnym. Zabronione jest prezentowanie dzieciom treści obscenicznych,

erotycznych, pornograficznych lub mających podtekst seksualny, zawierających

sceny brutalnej przemocy bądź nieodpowiednich do wieku i wrażliwości

odbiorców w jakikolwiek sposób i za pomocą jakiegokolwiek urządzenia.

 Niedozwolone jest stosowanie przemocy fizycznej oraz psychicznej, takiej jak:

poniżanie, upokarzanie, ośmieszanie, dokuczanie, szykanowane, znęcanie się ,

zarówno w bezpośrednich kontaktach, jak i za pośrednictwem mediów

społecznościowych.

 Niedopuszczalne są wszelkiego rodzaju nadużycia duchowe (w obszarze

spowiedzi, poradnictwa itp.).

 Każdy przypadek przemocy fizycznej, psychicznej (emocjonalnej) czy

seksualnej pomiędzy dziećmi wymaga natychmiastowej reakcji ze strony

opiekunów.

 Nie wolno dotykać dzieci wbrew ich woli ani w sposób nieadekwatny do relacji

duszpasterskich lub wychowawczych.

Zachowania niedozwolone:

 wszelkie formy okazywania niechcianej czułości;

 dotykanie piersi, pośladków, genitaliów i ich okolic (choćby przez bieliznę lub

odzież);

 pocałunki;

 mocne i zamykające uściski, uniemożliwiające przerwanie kontaktu;

 klepanie po pośladkach, udach, kolanach, głowie;

 łaskotanie lub mocowanie się w dużej bliskości cielesnej;

 masaże;

 sadzanie na kolanach;

 kładzenie się lub spanie obok;

 ocieranie się;

 seksualizacja i seksizm;

 różne formy poniżania oraz mobbing;

 używanie wulgaryzmów.

Zachowania właściwe w naszym kręgu kulturowym:

 uścisk dłoni lub delikatne objęcie, przytulenie, pocałunki w policzek;

 delikatne poklepanie po ramionach lub plecach jako wyraz akceptacji wsparcia,

pocieszenia;

 dotyk ramion, rąk czy barku jako wyraz bliskości;

 trzymanie się za ręce w czasie zabawy lub dla uspokojenia wzburzenia

emocjonalnego;

 trzymanie za ręce dzieci w czasie spaceru;

 siadanie w pobliżu małych dzieci;

 podnoszenie lub trzymanie na rękach dzieci do ok. 3. roku życia;

 przytulanie i branie na kolana małych dzieci za zgodą ich rodziców i najlepiej 

w ich obecności;

 dzieciom nie wolno robić zdjęć lub filmować bez ich zgody. Nie wolno

upubliczniać zdjęć, filmów z udziałem dzieci bez pisemnej zgody ich rodziców

lub opiekunów prawnych, z wyjątkiem zdjęć dużych grup w miejscach

publicznych w związku z informowaniem o wydarzeniach;

 zabrania się częstowania dzieci tytoniem, alkoholem i innymi substancjami

psychoaktywnymi, posiadania środków niedozwolonych przez prawo. Nie wolno

również tolerować ich posiadania oraz zażywania przez dzieci.

Zasady ochrony dotyczące wyjazdów

Zachęca się do pełnej transparentności w organizowaniu spotkań z dziećmi. Na

początku roku formacyjnego w parafii należy:

 zapoznać rodziców lub opiekunów prawnych dzieci z harmonogramem

prowadzonych spotkań;

 zadbać o wyrażenie przez nich zgody w formie pisemnej na udział  w spotkaniach;

 ustalić zasady odbioru dzieci;

 ustalić zasady komunikacji elektronicznej z dziećmi;

 wszystkie formy zorganizowanego czasu, a w sposób szczególny wypoczynku

dzieci powinny być realizowane zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa;

 

 na wyjazdy grupowe należy uzyskać pisemną zgodę rodziców lub opiekunów

prawnych, po uprzednim zapoznaniu ich z ramowym planem działania 

i zasadami jego organizacji (regulaminem). Podczas wyjazdu rodzice lub

opiekunowie prawni mają prawo do kontaktu ze swoim dzieckiem oraz z jego

opiekunem; 

 podczas wyjazdów parafialnych opiekunowie nie powinni nocować w tym

samym pomieszczeniu co podopieczni. W sytuacji szczególnej, wymagającej od

opiekuna pozostania w nocy w pomieszczeniu z wychowankiem, powinien on 

o tym fakcie zawiadomić inną osobę dorosłą, kierownika wyjazdu oraz, jeśli to

możliwe, rodzica lub opiekuna prawnego wychowanka. Jeśli wyjazd przewiduje

noclegi zbiorowe, organizator zawiera informację na ten temat w regulaminie.

Szczególnie zadbać należy o ochronę dzieci w toaletach, łazienkach,

przebieralniach czy szatniach.

 

Zasady ochrony dotyczące kontaktów przez media oraz udostępniania

z Internetu

 

Parafie, które zapewniają dzieciom dostęp do Internetu, powinny wdrożyć środki bezpieczeństwa uniemożliwiające dostęp do treści stanowiących zagrożenie dla ich prawidłowego rozwoju. Na urządzeniach umożliwiających dostęp do Internetu powinno być zainstalowane i aktualizowane oprogramowanie filtrujące treści, zaś korzystanie z Internetu powinno być monitorowane przez wyznaczoną osobę przynajmniej w sposób umożliwiający ustalenie, kto, kiedy i z jakich treści korzystał (np. indywidualne konta dla wszystkich użytkowników). Szczegółowe zasady korzystania z Internetu powinny być zawarte w stosownym regulaminie.

6.2.   Zasady chroniące dotyczące wszystkich, również dorosłych

 Sakrament pokuty i pojednania, a także spotkania związane z towarzyszeniem

duchowym powinny odbywać się w miejscach do tego wyznaczonych

(konfesjonał lub miejsce osobne, ale widoczne). Jeśli nie można zachować tej

zasady (np. w czasie wakacji, pielgrzymki czy przy spowiedzi osoby chorej czy

z niepełnosprawnością), należy zadbać o to, by spowiednik i penitent byli

dostępni (drzwi pomieszczenia nie mogą być zamknięte na klucz) lub widoczni

dla innych osób (np. przeszklenia w drzwiach, uchylone drzwi do

pomieszczenia). Niedopuszczalne jest spowiadanie lub dw. rozmowy duchowe 

w pokojach prywatnych.

 Podczas Mszy świętych o uzdrowienie połączonych z modlitwą wstawienniczą

należy zadbać o to, aby modlitwa taka odbywała się przy głównym ołtarzu, 

w miejscach godnych, widocznych, centralnych, a nie w różnych „zaułkach”,

przyciemnionych pomieszczeniach itp.

 Zaleca się, aby odwiedziny chorych (dotyczy księży oraz szafarzy  i

wolontariuszy) odbywały się w obecności osoby trzeciej (kogoś z rodziny, 

z sąsiedztwa, osoby posługującej w parafii).

 Do udziału w wizytach duszpasterskich (kolęda) należy zapraszać tylko takie

osoby (służba liturgiczną, organista, zakrystianin, kościelny), które wykazują się

odpowiednią dojrzałością np. w obszarze zachowania dyskrecji.

 Zobowiązania i obietnice księdza, pracownika lub osoby posługującej w parafii, zwłaszcza te, za które uiszczono wynagrodzenie, powinny być udokumentowane w formie pisemnej, a kopia przekazana beneficjentowi.

 

 

STANDARD 7

 

EDUKACJA DZIECI ORAZ OSÓB BEZBRONNYCH W OCHRONIE

SWOICH GRANIC

 

„Edukacja to szczepionka na przemoc” przekonywał Edward James Olmos.

Zapobieganie sytuacjom sprzyjającym wykorzystaniu odbywa się również poprzez kształtowanie świadomości dzieci. W parafii istnieje możliwość zadbania o taką edukację. Szkolenia, np. w konwencji warsztatów, powinny prowadzić osoby odpowiednio do tego przygotowane. Powinny one obejmować formację dzieci do reagowania poprzez asertywne zachowanie oraz informowanie odpowiednich osób dorosłych w sytuacjach, w których są świadkami lub doświadczają od dorosłych albo innych dzieci jakiejkolwiek krzywdy (fizycznej, seksualnej, słownej, emocjonalnejitd.), takiej jak np.:

 pozostawianie dzieci bez opieki;

 okazywanie niechcianej czułości;

 próby nawiązywania kontaktu w miejscach odosobnionych;

 epatowanie nagością oraz zapraszanie, zwłaszcza indywidualnie, do miejsc

takich jak np. sauna;

 przekraczanie granic nienaruszalności cielesnej;

 zbyt intensywne dążenie do osobistego kontaktu;

 infantylne zachowania opiekunów;

 prowokacja i wciąganie w sytuacje dwuznaczne;

 prezentowanie nieodpowiednich i wulgarnych treści (zwłaszcza materiałów o

charakterze erotycznym, pornograficznym, obrazujących przemoc lub w inny

sposób przyczyniających się do dyskomfortu);

 nadmierne i indywidualne obdarowywanie prezentami i inne formy

faworyzowania;

 brak empatii i wrażliwości na potrzeby dzieci;

 proponowanie, używanie alkoholu lub środków psychoaktywnych itp. lub bycie pod ich wpływem.

 

STANDARD 8

 

SZKOLENIE I STAŁE WSPARCIE DLA OSÓB ZAJMUJĄCYCH SIĘ

PROFILAKTYKĄ

 

Ochrona przed krzywdzeniem wpisana jest w misję Kościoła katolickiego powierzoną mu przez Pana. Dlatego każdy – przełożony w Kościele, osoby uczestniczące w jego misji przez pracę i zaangażowanie duszpasterskie czy pracę z dziećmi i osobami bezbronnymi – powinien posiadać potrzebną wiedzę na temat ochrony dzieci i osób bezbronnych przed przemocą i dzielić się nią z rodzicami i dziećmi.

Zakres szkoleń w temacie ochrony dzieci i osób bezbronnych oraz kto je prowadzi

1. Wszyscy pracownicy i wolontariusze w parafii otrzymują potrzebną im wiedzę 

o standardach przyjętych i obowiązujących w parafii – kodeksie zachowań,

procedurach związanych z interwencją i zgłoszeniem. Szkolenie może prowadzić

osoba odpowiedzialna w parafii za prewencję.

2. Pracownicy i wolontariusze pełniący funkcje wychowawcze lub formacyjne

dodatkowo otrzymują potrzebną wiedzę dotyczącą:

 rodzajów przemocy (w tym przemocy rówieśniczej);

 rozpoznawania oznak przemocy (w tym wykorzystania seksualnego);

 strategii działania sprawców przemocy (w tym przemocy seksualnej);

 rozmowy z dzieckiem/nastolatkiem/osobą bezbronną na temat krzywdy;

 rozmowy z dorosłymi (gdy ktoś pracuje z grupą dorosłych) dotyczącą

przemocy;

 zagrożeń i ochrony przed szkodliwymi treściami w Internecie;

 innych zaleceń obowiązujących w danej placówce/miejscu 

3. Każda osoba pracująca z dziećmi i osobami bezbronnymi powinna otrzymać

zaświadczenie o udziale w szkoleniu.

4. Każda osoba pracująca z dziećmi i osobami bezbronnymi co dwa lata

uczestniczy w jednodniowym szkoleniu z zakresu prewencji. Treść tych szkoleń

przygotowana jest przez osobę odpowiedzialną w diecezji/zakonie za prewencję.

5. Szkolenia prowadzą odpowiednio przygotowane oraz kompetentne w dziedzinie ochrony dzieci i osób bezbronnych osoby, które są delegowane przez diecezję/ zakon do pełnienia takich zadań.

6. Osoby odpowiedzialne za prewencję w parafii poza wiedzą z pkt 1 i 2 powinny

mieć także wiedzę na temat:

 budowania systemu prewencji zgodnego z wymogami Kościoła i ustaw

państwowych (obecnie dw. „Ustawa Kamilka” i Krajowy Plan Przeciwdziałania Przestępstwom Przeciwko Wolności Seksualnej  i Obyczajności na Szkodę Małoletnich na lata 2023-2026 oraz Wytyczne KEP, dokument prewencji KEP);

 podstawowych procedur prawnych (kanonicznych i przewidzianych przez

Kodeks karny);

 czynników ryzyka i czynników ochronnych;

 funkcjonowania w środowisku lokalnym placówek pomocowych;

 procedur ustalonych dla danej parafii.

7. Za szkolenie tych osób odpowiada osoba odpowiedzialna za prewencję w danej

diecezji/zakonie. Na szkolenie zaprasza osoby posiadające kompetencje

potwierdzone odpowiednim dokumentem.

8. Osoby odpowiedzialne za prewencję w danej parafii uczestniczą raz w roku 

w spotkaniu odpowiedzialnych za prewencję w danej diecezji.

 

 

 

 

 

STANDARD 9

 

ZAPEWNIENIE JAKOŚCI I CIĄGŁOŚCI DZIAŁAŃ W ZAKRESIE

PREWENCJI

 

 Dokument zawierający standardy ochrony dzieci i osób bezbronnych w parafii

aktualizowany jest co dwa lata.

 Ewaluacja dokumentu dokonywana jest w danej placówce przez osobę

odpowiedzialną za prewencję we współpracy z proboszczem i osobami

wyznaczonymi przez proboszcza, a następnie konsultowana z osobami

zaangażowanymi w duszpasterstwo parafialne. Następnie jest zatwierdzana

przez osobę odpowiedzialną w diecezji za prewencję.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

STANDARDY

OCHRONY MAŁOLETNICH

PRZED KRZYWDZENIEM

W PARAFII ŚW. KATARZYNY ALEKSANDRYJSKIEJ

W GRYBOWIE

 

 

 

 

Bezpieczne Zasady Kontaktu

 

 Wybieraj oficjalne, ogólnodostępne i przygotowane miejsca do spotkań.

Sakrament pokuty i pojednania oraz spotkania modlitewne lub duchowe

powinny odbywać się tylko w specjalnie do tego wyznaczonych miejscach,

takich jak konfesjonał, kaplica lub biuro parafialne.

 Unikaj przebywania z dorosłym w odizolowanych warunkach.

 Nie przebywaj w parafialnych pomieszczeniach mieszkalnych bez opieki

rodzica lub opiekuna prawnego.

 Pozostawaj zawsze pod opieką osoby dorosłej.

 Nie bądź pod wyłączną opieką innego dziecka.

 Nie podróżuj prywatnymi samochodami bez zgody rodziców lub opiekunów.

 Nie przechodź na „ty” z dorosłym.

 Pamiętaj, że stosowanie przemocy fizycznej i psychicznej wobec Ciebie jest

zakazane.

 

 

 

Bezpieczne Wyjazdy

 

 Organizacja spotkań

 Twoi rodzice zawsze muszą wiedzieć, kiedy będą spotkania.

 Rodzice muszą zawsze wyrazić pisemną zgodę na Twój udział.

 Twoi rodzice muszą poznać określone zasady odbioru i komunikacji

elektronicznej.

 Podczas wyjazdu rodzice lub opiekunowie mają prawo do kontaktu 

z Tobą lub opiekunem.

Bezpieczny Kontakt W Środowisku Cyfrowym

 

 Korzystanie z komunikatorów i e-maili:

 Pamiętaj, że nie jesteś anonimowy. Uważaj, co piszesz w Internecie.

 Dorośli nie powinni wysyłać Ci wiadomości po godzinie 22:00.

Wyjątkiem jest sytuacja, gdy wiadomość jest wysyłana do całej grupy 

i rodzice lub opiekunowie wyrazili na to zgodę.

 Bezpieczny dostęp do Internetu:

 Parafie, które udostępniają Internet, muszą stosować środki

bezpieczeństwa, które blokują dostęp do nieodpowiednich treści.

 Dzięki tym zabezpieczeniom, korzystanie Internetu będzie dla Ciebie

bezpieczne i odpowiednie do Twojego wieku.

 

Pamiętajcie!

 

 Bezpieczeństwo: Wasze bezpieczeństwo jest najważniejsze. Zawsze

informujcie rodziców lub opiekunów, gdzie się znajdujecie i co robicie. 

 Szacunek: W każdej sytuacji pamiętajcie o szacunku dla siebie nawzajem 

i dla osób starszych.

 Zaufanie: Jeśli coś Was niepokoi, zawsze możecie porozmawiać 

z rodzicami, opiekunami lub duchownym, któremu ufacie.

 

 

 

Poniżej Znajdziesz

Wykaz Numerów Telefonów, Pod Którymi Również

Znajdziesz Wsparcie

 

§  800 70 2222 – wsparcie w kryzysie psychicznym,  bezpłatnie,

całodobowo, 7 dni w tygodniu

 

§  116 123 – wsparcie w kryzysie emocjonalnym, bezpłatnie, całodobowo, 7

dni w tygodniu

 

§  22 594 91 00 – wsparcie w depresji, bezpłatnie, środy i czwartki w godz.

17.00-19.00

 

§  800 108 108 – wsparcie dla osób w żałobie i po stracie, bezpłatnie, w dni

powszednie w godz. 14.00-20.00

 

§  112 – numer alarmowy, bezpłatnie, całodobowo, 7 dni w tygodniu

 

§  14 627 40 44 – Telefon Zaufania Arka

 

 

§  698-688-363 - Osoba ds. Prewencji, odpowiedzialna za standardy ochrony

 

dzieci i osoba zaufania publicznego: Ks. Proboszcz Ryszard Sorota

 

Zasłużeni

Dzisiaj jest

czwartek,
03 października 2024

(277. dzień roku)

Święta

Czwartek, XXVI Tydzień zwykły
Rok B, II
Dzień Powszedni

Wyszukiwanie

Licznik

Liczba wyświetleń strony:
588

Zegar